Sèm d'occibrasilencas qu'esfatan!

Jorn d'oral. Mas, pas quin que siá, l'oral de portugués ^^... Pfffà, ieu, me vau vautrar ! 

Segur, soi pas brasilenca ieu. Emai passi amb la Elina, qu'ela es una vertadièira brasilenca ! 

Lo brasilenc l'ai dins lo còr, dins lo cap, dins mas mans,quand jògui sul tambor, mas l'ai pas brica sus la lenga. A mon grand desesper. Mas per uèi, la Elina m'aviá preparat un tèxt, sus çò que li aviái contar de çò que voliái parlar per l'oral. De causas que me parlan, e ont soi mai d'aise. Evidentament vos fau pas de suspresa en vos disent qu'es sus la batucada ! La Elina a plan assegurat. 

Alara, tant val dire que son tèxt èra pas de tota simplicitat ! Alalààà ! Mas bon, me li cal far onor en fasent del mièlh que pòsca. Doncas nos vaquí dins lo corredor a revisar nòstre tèxt. Emai avèm tot nòstre temps perque sèm las darrièras. Lo mond que passan nos agachan d'un aire coma se èrem de baujas! Cristina Cordulà mdr. Bon la pression comença de montar. Ai caud, ai freg, tremòli, risi, plori.... Brèu, ai la peta. 

Vaquí sèm a nos, lo professor, amb sa camisetoneta, nos far dintrar. A cada còp pensi a la Melania quand lo vesi tot estricat! Tant melhor, me far pensar a quicòm mai. Ai paur de tot doblidar. Vaquí me rapeli pas mai de mon tèxt. Tremòli encara mai. Lo professor nos ditz de nos metre coma volèm. Of, urosament perque auriái pas pogut demorar assetada. 

E vaquí que la Elina s'escampa, e subran, mon tèxt tòrna. I aviá pas que nos doas dins la sala, lo professor existissiá pas mai. Sèm d'aise, a un ponch ont començam de metre las mans en parlant, la votz comença de montar, e exagerèm dins la nòstra actitud. Una vertadièra pèça de teatre! Lo pròf èra petat de rire, e preniá plaser de nos escotar, sens nos la petar es vertat (enfin subretot per Elina, que sa lenga es meravilhosa!). Es acabat ! Oau! L'avèm fach!

Partissèm en corrent coma de peques, a rigolar coma de tordudas. Mas vaquí l'avèm fach e soi vertadièrament solatjada. "Mercé, mercé Elina" m'arresti pas de dire. Sabi pas cossí la mercejar tant que soi contenta que m'aguèsse ajudada. Bon una estapa de facha. 

Sèm d'occibrasilencas qu'esfatan!

Es ma vida... (partida 3)

Cossí èra abans? Mas cossí es devengut aprèp e ara?

Bon, fasèm lo bilanç:
Abans, ta vida semblava a la dels "Desperate Housewives" coma Bree Vandekamp, per lo costat fèstas de las escòlas, pastissons, l'ostal pròpre, pas res que rabala, plan vestida, plan pomponada, lo repais fach a l'ora, sopar a dètz e nòu oras, enfants colcats a vint oras, a l'ora del jornal televisat, lo film del ser, pijama e al lèit! Semblava tanben un pauc a la de Gabrielle Solis, qu'aviái quasi tot çò que voliái (quasi disi, perque es amb lo recul que me'n avisèri), la veitura bèla de sèt plaças, l'ostal nòu amb la chiminèa que semblava a una televion del futur, anavi a la sala d'espòrt cada ser en foting (òc òc t'asseguri, un còrs perfièch). Me demandi s'èri urosa vertadièrament.
Puèi, pauc a cha pauc, ma vida devenguèt pus lèu la de Lynette Scavo, amb d'enfants de pertot dins l'ostal e per moment un pauc despassada, mas pas per longtemps! L'òme qu'èra de longa defòra siá disent al pompièrs (aquò es çò que disiam als enfants), lo rambal dins l'ostal, de jòcs al mitan del salon...
Puèi acabèt coma la de Suzanne Mayer, sola amb mos enfants, a galerar, e a faire pas que de cofas (òc perque soi la reina per aquò), a espepissar mos enfants per pas que fagan de conariás. M'arivèri de longa de malastres, coma la veitura que crama sul costat de la rota, un pijon que creva dins ton bornèl de caudièra e que qualques jorns aprèp, te leva un matin amb de vèrms del sòl al plafond, o encara un matin ont fa mens dètz defòra, tas canalizacions son geladas pas que'n cò tieu sus los uèch ostals que son dins la carrièra. O encara un flegmon que te tomba del cel dins la garganta e que manca de te crevar amb un septicemia... deuriái far un diccionari de recòrds dels emmascaments.

Brèu, mas ma vida es pas solament aquò, ma vida es tanben los amics, la batuc, la musica. Mercé la batuc, rescontri de mond, fau de viatges, de fèstas. Aguèri l'escasença d'anar en Soïssa, Espanha, pertot en França emai en Alemanha per jogar per de festenals. Sortissi quand vòli, fau de projectes que sián amb d'adultes o d'enfants per la batuc. De còps que i a, d'amics que me desrevelhan dins la nuèch "Sandra, ai de besonh de tu, m'es arribat una merda", e òc i vau, segur, l'an fach per ieu. O de còps que i a d'amics que me sonan mas per me cantar la nòstra cançon o per autra causa perque son empegats! De còps que i a debarcan sens prevenir, per far l'aperò e dormir a l'ostal.
Alara, me demandi ara se soi vertadièrament urosa, e se l'èri plan abans? Vertat, ma vida ara es pas de repaus, mas t'asseguri que la cambiariái per res al mond (levat lo taf e lo porta-moneda benlèu!). Es pas una vida que lo mond desiran, es pas una vida convencionala, per dintrar dins de casas, es pas una vida normala, mas es ma vida, e l'aimi.

Es ma vida... (partida 2)

Cossí èra aprèp ?

Ben, aprèp, la filha a degut se petaçar. Prene contractes sus contractes d'enfants d'aculhir per conflar lo porta-moneda, mas sufís pas malurosament. Subretot pas per lo moral. Doncas tròba te soleta a l'ostal e comença de sonar los collègas per pas demorar encara mai soleta ! E vaquí que preni la costuma ! Cada ser de mond a l'ostal, a un ponch ont los pèques demandan " qual que ven aqueste ser ? ". ^^... Non mas òc ! Va pas plan non ?

N'ai pro, pro de ma vida de maire a l'ostal a gardar los pichons dels autres. Vòli mai, vòli autra causa. Vòli cambiar de mestièr, o puslèu de me professionalisar amb un diplòma mai pichon que siá. Mas ai pas lo coratge, ai paur.

Puèi, i aguèt aqueste jorn, ont ai perdut una partida de ieu, un amic, un fraire, mon Ju... E es colhon mas aprèp aquò aguèri un còp de pè al cuol (segura qu'es lo Ju!). Dobrissi una revista ont tombi " per asard " (mas i a pas d'asard) sus una publicitat per preparar un CAP pichòta enfància. Te passi los detalhs... Vaquí es partit, me tròbi en formacion per de meses (e sens o saupre, es sonque la debuta...), e CAPITI !!

Encara per asard (mas noooon), una amiga me ditz " vas portar ton C.V. A l'Ametlièr, son a emplegar per la dintrada ". " Ieu ? En Calandretas ? Mas, sabi pas parlar occitan ieu ? ". Puèi m'agradava fòrça d'ausir d'enfants parlar occitan, e coma m'agrada de tener d'escomessa, ben me soi dicha "perqué pas?". Me vaquí partida per l'entrevista amb un parent associatiu e la regenta. Purèa, al mens quinze personnas dabant ieu "capitirai pas jamais d'aver aqueste pòst". E fins finala aprèp una autra entrevista soi ieu! La flor sus lo pastís! Eee non, la cerièra sul pastisson! 
Bon es pas tot mas ara me cal charar coma los babòs. E ben ma paureta, te cal prene ton diccionari sul burèu e escotar cossí foncciona la lenga (tu qu'es nula en lenga, aquò va donar). Adòòòri ! Cada matin me levi pel primièr còp de ma vida per anar jogar, eeee trabalhar a l'escòla! E coma cada causa a una fin, ben te cal trobar de que vas far ara. Segur, vòli contunhar dins la lenga, perque sentissi que soi ieu, sentissi qu'ai de falicitat per aquela e sabi pas perqué. Sentissi que son mas rasigas, qu'ai cercat dempuèi ma naissença, alara qu'èri quasi una caraca a bolegar de vila en vila amb ma maire, ma sòrre e mon fraire. Sentissi qu'es dins mas tripas. Puèi mon nom es pas un asard "Faure", quand aprenguèri çò que voliá dire (ieu que sus capuda quand vòli quicòm e que galèri a cada còp) me soi dich "los aujòls son dins tas venas, es pas per res se la lenga la sentisses coma Ta lenga". "La lenga es Ma lenga", solid. Aital, quand lo telefonet sonèt, per me demandar de venir en formacion de formator en òc, trentalhèri per lo nivèl d'estudis qu'aviái pas, mas aprèp tot, aviái pas pus res a perdre. Alara me soi escampada. Pendent aquel periòde, visquèri fòrça dificultats de santat, ai macat de crevar pasmens! Mas coma las marridas èrbas resistissi! Aquò tanben es un signe que deviái èsser aquí "Resisténcia". Puèi mon con de formator me diguèt " mas Sandra perqué contunhas pas per èsser regenta?" "Mas vas pas plan non? as fumat la barba a papà o qué?". Puèi la tanèca de Valèria que cambia de vejaire coma de cauças, li prenguèt l'idèa d'anar a la fac per far parièr, e m'embarquèt amb ela! Es bauja, ai la peta i capitarai pas jamai de dintrar a la fac... Pffff quina conariá ai fach ! Soi aquí ara e ma fau CAGAAAAAR, mas me regali, engolissi de causas, apreni fòrça, e rescontri de mond interressants, me noirissi de cultara del país. 
Vaquí un dels costats de ma vida, una de mas passions... 

                       Aimi ma lenga, aimi mon país qu'es Occitània ❤❤❤

Es ma vida...(partida 1)

Cossí èra abans?
Ma vida? Perqué soi aquí ara?
Segur que soi pas arribada aquí a la fac per l'operacion del sant esperit! Qué que... Benlèu que òc. I a pas d'asard dins la vida, se las causas se produson o se rescontram de mond es pas per asard cresi.
      Alara? Perqué? De qu'es que m'a fotuda aquí amb de calucs, babòs, que parlan una lenga mòrta o quasi? De qu'es que m'a fotuda aquí a trabalhar coma una bauja, del matin fins al ser, sens aver una minuta per ieu, a córrer del matin fins al ser amb de mond que pudisson dins lo tren, a ensatjar de pas mancar cada matin e cada ser aquel puta de tren...
     Enfin, abans, èra una vida planplaneta, una vida que totes o quasi espèra. Maridada, dos enfants, una garçon, una filha, la causida del rei pareis, un ostal construcha de nòstras mans, un mestièr plan tranquil d'ajuda mairala, un òme pompièr, cosinièr, que fa lo recapte, polit coma un astre. Aviái emai lo gos! Una familha quasi perfiècha!
Lo matin, lèva te per menar los enfants a l'escòla a pès, fai de pastissons per la venta del dimars a la fin dels corses, ajuda las regentas per menar lo tropèl en passejada, crompa lo present de fin d'annada de las regentas puièque sès representanta dels parents d'escolans... hhhhaaaaa la maire perfiècha, amb un polit sorrire, que mostra que tot va plan...
Mas un jorn, lo "diable" arribèt! Lo diable sabi pas encara qual es exactament, mas ai una idèa...
Descobriguèt la batucada, es coma Obelix, soi tombada dedins! Una repeticion per setmana, un estagi una dimenjada cada un mes e mièg, puèi las representacions de carnaval a l'estiu. Val tant dire que lo tipe èra pas brica content. A pecaire, es tot sol a l'ostal, e doncas li cal trobar una esptla per se confisar, e segur l'espatla èra pas Santa Teresa... Brèu, lo temps es passat, los jorns se son desgalhats, e vaquí que la Tatà se trapa a la carrièra amb sos peques!
Vos passi de detalhs, perque calriá un roman en uèch tòmes.
Mas alara, cossí es ara?...

Lo grand jorn!

Vaquí i sèm !

Es lo grand jorn, lo jorn de totas las permissions e l'enebicion dels enebits, lo jorn de la fin d'un periòd e la debuta d'un autre, lo jorn ont anam far petar lo fuòc, far petar la fèsta, lo jorn ont nos anam vuejar de totes nòstres malastres, e nos emplenar la nòstra pança, lo jorn ont pas pus res nos ven tafurar, nos atenh... Es lo grand jorn !

Nos sèm totes balhats rendètz vos sus la plaça, ont un còp èra, i aguèt un malastre... una annada de 1209... La simbolic i es fòrta...

Vaquí qu'ausissèm de cris d'enfants, de bufas de grai e de naut-bòi, de « bam » e de « bim » de tambores, de rires de mond e de cants a mantunas voses. Per aquí de rainals se tustan amb un sabatièr, per ailà de formigas se carpinhan amb de solelhs, per aval de porcelons se fan de potons amb un lop, e d'un autre costat lo drac que jòga amb blanca nèu, e Aliça e lo conhil que menan un tropèl de musicians... Totas la colors beluguejan dins lo cèl blau jos lo solelh flambejant.

                                        " Carnaval es arribat ! "

Lèu, nos cal partir, lo lop gigant nos espèra sus la passejada, gaitat per la dòna de còr tant grand coma el. Lo nos cal jutjar, perque nos emmerdèt long de l'annada, nos faguèt patir, faguèt de malurs e de guèrras, de pollucion, de malautiàs e ne passi. BIIIM, BOOOM, Aaaa quin plaser, quin bonur, los uèlhs dels mainatges escandilhan, los sorrires sus las caras sufisson per comprene tota la jòia que floteja dins l'aire. Lo temps s'arresta. Avèm recuperat lo lop e la dòna de còr, i anam, cap al lenhièr, mas abans, lo cal jutjar sus la plaça publica, la del quatorze de juilhet, dabans un fum de mond, la plaça es negre. Aquò formigueja.

E vaquí que los dròlles son a escupir tot çò que li repròchan :

« Marriiiit, pudisseees, afròòòòs, vai te'n, te volèm pas pus veire !»

I sèm. Es ora. D'anar al lenhièr. Lo polit lop va cremar, jos l'uèlh agusat de la dòna de còr e dels joves...

                                  "Adieu paure, adieu paure Carnaval..."

La question que tua !

Existisson de questions de còps dins la vida, que devrián pas existir. Enfin de questions que per ieu meritan un vira vai t'en !

Pendent las vacanças, mon nebot tolosenc venguèt amb sos amics per festejar a Besièrs. E solid dormiguèron a l'ostal perque preferisson demorar en cò de la tanta jove, mas cresi que ara lo regretan !

Lendeman de matin de fèsta, un d'eles, qu'es mon preferit (enfin qu'èra mon preferit pauret) comença de me pausar de questions sus mas estudis, e òc son atge la vièlha perqué anariá a l'escòla ??

- E de qué fas coma estudis .
- Be una licéncia en occitan.
- En occitan ? E perqué far ?
- Be per ensenhar dins las escòlas Calandretas, que son d'escòlas ont ensenhan de longa en occitan als enfants.
- Aaaa ! Mos grands parlavan patés eles mas pas occitan.
- ??? Eeee... be en fach es d'occitan ! Ja lo jove comença de me conflar en disent aquò.
- Mas perqué vòls ensenhar en occitan ?
- Be perque es interessent, que la lenga es nòble, qu'es la lenga de nòstra region, qu'aquò me sembla important que los enfants aprengon la cultura de lor país a travers aquela lenga e que'n mai d'aprene amb una segonda lenga permet de melhor desvolopar las capacitats conhitivas e facilita los aprendissatges. E encar tant de causas...:-) li soriguèri d'un aire nèci.

E la question que tua qu'arriva, vos lo dòni en mila :

- Mas servís a qué l'occitan ?

- Alara escota me plan pichòt, se vòls contunhar de venir passar las dimenjadas en cò mieu, t'aconselhi de tancar ta boca se que non la lenga vas comprene çò qu'es se te manca tas dents amb lo bufal que vas prene dins lo morre !

Vai te'n quérre !

La BOnassa (per demorar cortesa!)

Alara, aquela empega !

Te la conti...

Arribi sul quai de la gara, que per un còp soi plan a l'ora (enfin aurèm polgut avèr lo tren de cinc oras vinte mas non, prenguèrem lo de cinc oras cinquanta), crompèri ma tilheta, corrèri pas brica, èri tota tranquileta. Amb las filhas esperàvem lo tren, qu'aviam plan reparat l'endrech ont s'arrestariá e ont la pòrta se devriá dobrir davant nos, per pas èsser quichadas per lo mond, e subretot, per aver de plaças assetadas per quatre, per poder mièlh trabalhar amb los ordenadors (pietat mon Dieu fasètz qu'aurèm de plaças per trabalhar!).

E vaquí que lo tren arriba, e que s'arresta QUASI davant nosautres, e que sèm QUASI las primièras per montar. Doncas esperàvem per montar, e aquí sonque davant ieu, pegada contra mon espatla, amb son poooolit parapuèja, son poooolit mantèl colorat, sos pooooolits pels blonds plan penchenats, plan regdes, i aviá la BOnassa (per demorar cortesa!).

Daissa passar un persona, doas personas, tres personas, quatre personas e encara e encara e aquó contunha encara e encara coma o diriá Francis...

«  Non mas va far passar tota la gara coma aquó ? » me poguèri pas empachar de dire...

«  Se calameeeejam, tot lo mond va montaaaaaar » me respond d'un ton coma se parlava a una debila, que mancavi de li metre un carpan !

« QUÉÉÉÉ ???? » racavèri.

Lo DRAC se desrevelha... Mas ma paure, vas comprene ta dolor...

« Non mas, se cal destendre èèè, es sièis oras èèè, es la fin de la jornada èèè, es acabada èèè » me respondiguèt encara mai amb un ton mai que mai debil.

« AAAAA NON, es pas acabada per ieu, se vei que coneisses pas la Maria-Joana, per ieu es sonque la debuta de la jornada, comença ara... Alara bolega ton bol, d'aquí sulpic abans que t'empegue lo carpan que t'espera dempuèi la primièra marcha del tren... Bona serada ».

BBBOnassa !