Es ma vida... (partida 3)

Cossí èra abans? Mas cossí es devengut aprèp e ara?

Bon, fasèm lo bilanç:
Abans, ta vida semblava a la dels "Desperate Housewives" coma Bree Vandekamp, per lo costat fèstas de las escòlas, pastissons, l'ostal pròpre, pas res que rabala, plan vestida, plan pomponada, lo repais fach a l'ora, sopar a dètz e nòu oras, enfants colcats a vint oras, a l'ora del jornal televisat, lo film del ser, pijama e al lèit! Semblava tanben un pauc a la de Gabrielle Solis, qu'aviái quasi tot çò que voliái (quasi disi, perque es amb lo recul que me'n avisèri), la veitura bèla de sèt plaças, l'ostal nòu amb la chiminèa que semblava a una televion del futur, anavi a la sala d'espòrt cada ser en foting (òc òc t'asseguri, un còrs perfièch). Me demandi s'èri urosa vertadièrament.
Puèi, pauc a cha pauc, ma vida devenguèt pus lèu la de Lynette Scavo, amb d'enfants de pertot dins l'ostal e per moment un pauc despassada, mas pas per longtemps! L'òme qu'èra de longa defòra siá disent al pompièrs (aquò es çò que disiam als enfants), lo rambal dins l'ostal, de jòcs al mitan del salon...
Puèi acabèt coma la de Suzanne Mayer, sola amb mos enfants, a galerar, e a faire pas que de cofas (òc perque soi la reina per aquò), a espepissar mos enfants per pas que fagan de conariás. M'arivèri de longa de malastres, coma la veitura que crama sul costat de la rota, un pijon que creva dins ton bornèl de caudièra e que qualques jorns aprèp, te leva un matin amb de vèrms del sòl al plafond, o encara un matin ont fa mens dètz defòra, tas canalizacions son geladas pas que'n cò tieu sus los uèch ostals que son dins la carrièra. O encara un flegmon que te tomba del cel dins la garganta e que manca de te crevar amb un septicemia... deuriái far un diccionari de recòrds dels emmascaments.

Brèu, mas ma vida es pas solament aquò, ma vida es tanben los amics, la batuc, la musica. Mercé la batuc, rescontri de mond, fau de viatges, de fèstas. Aguèri l'escasença d'anar en Soïssa, Espanha, pertot en França emai en Alemanha per jogar per de festenals. Sortissi quand vòli, fau de projectes que sián amb d'adultes o d'enfants per la batuc. De còps que i a, d'amics que me desrevelhan dins la nuèch "Sandra, ai de besonh de tu, m'es arribat una merda", e òc i vau, segur, l'an fach per ieu. O de còps que i a d'amics que me sonan mas per me cantar la nòstra cançon o per autra causa perque son empegats! De còps que i a debarcan sens prevenir, per far l'aperò e dormir a l'ostal.
Alara, me demandi ara se soi vertadièrament urosa, e se l'èri plan abans? Vertat, ma vida ara es pas de repaus, mas t'asseguri que la cambiariái per res al mond (levat lo taf e lo porta-moneda benlèu!). Es pas una vida que lo mond desiran, es pas una vida convencionala, per dintrar dins de casas, es pas una vida normala, mas es ma vida, e l'aimi.